وست ونکوور در گذر زمان

وست ونکووری که در حال حاضر جزو گران‌ترین مناطق ونکوور است، قبلا به چه شکلی بوده و چه مسیری را طی کرده است؟

در مجله‌ی سرای ونکوور تلاش می‌کنیم که مقاله‌ی وست ونکوور در گذر زمان را همواره به روز نگه داریم. لطفا اگر یک واقعه‌ی تاریخی از قلم افتاده است، آن را به ما معرفی کنید. ما از پیشنهادهای شما به شدت استقبال می‌کنیم.

واقعیت این است که وست ونکوور یکی از مناطق شهر ونکوور است که قلمرو سنتی و آبا و اجدادی بومیان Squamish ،Tsleil-Waututh و Musqueam است و به تاج و تخت و دولت کانادا واگذار نشده است. ما آن‌ها را به عنوان ملت‌هایی که در این سرزمین زندگی می‌کردند می‌شناسیم و به ارتباط تاریخی آن‌ها با این سرزمین و آب‌های اطراف احترام می‌گذاریم.

بیشتر بخوانید: آشنایی با تاریخچه‌ خیابان Lonsdale

1000: بومیان اسکوامیش و بورارد هزاران سال قبل از ثبت تاریخ در ساحل شمالی زندگی می‌کردند. 

1791: اولین بازدید اروپایی‌ها از مکانی که بعدا با نام وست ونکوور شناخته شد.
1791: ملوان دون خوزه ناروائز با استفاده از کشتی 36 فوتی سانتا ساتورینا از خلیج English Bay گذشت و شمال غربی را تا خلیجک Jervis Inlet کاوش کرد. 
1792: در سوم جولای کاپیتان جورج ونکوور به اولین تنگه (First Narrows) وارد شد و در خلیجک بورارد به کاوش پرداخت. 
بومیان روستای Holmulchesun که در دهانه‌ی رودخانه‌ی Capilano River قرار داشتند از او استقبال کردند. 
1858: در سال‌هایی که تب هجوم مردم به مناطق طلاخیز بالا بود، بریتیش کلمبیا به مستعمره‌ی بریتانیا تبدیل شد. از ساحل شمالی نقشه برداری شد و زمین‌های آن خریداری گردید. 
1859: کاپیتان ریچاردز از کشتی H.M.S. Plumper منطقه را بررسی کرد و خلیجک بورارد را به عنوان یک بندر محافظت شده برای اسکان و احداث راه آهن معرفی کرد. 
او بیان کرد که قابلیت دسترسی زمینی به ساحل جنوبی بیشتر است. ریچاردز منطقه‌ی Point Atkinson را به عنوان محل استقرار نیروی پشتیبان دریایی بریتانیا (British Naval Reserve) انتخاب کرد. 

1863: سرجوخه ترنر از مهندسان سلطنتی بریتانیا نقشه برداری از منطقه‌ی حفاظت شده‌ی شماره‌ی 5 و زمین‌های بومیان اسکوامیش در دهانه‌ی رودخانه‌ی Capilano River را به اتمام رساند و مرزهای این مناطق را مشخص کرد. 
1868: جان توماس (Navvy Jack) برای اولین بار سرویس حمل و نقل با کشتی را در خلیجک بورارد ارائه داد و استخراج شن و ماسه را از بخش غربی رودخانه‌ی Capilano River شروع کرد. 
از این مواد برای ساخت بتن استفاده می‌شد و توسط قایق 5 تنی او به محل ساخت و ساز در Moodyville ،Hastings و Gastown حمل می‌شد. 
1869: سیول مودی (Sewell Moody) قراردادی را برای بهره‌برداری از درختان هر دو سمت Capilano به ثبت رساند. 
1870: سیول مودی که در سال 1864 کارخانه‌ی Pioneer Mill را خریده بود، دو قرارداد اجاره‌ی دیگر برای بهره‌برداری از درختان غرب رودخانه‌ی Capilano River ثبت کرد.  
زمین کوچک‌تر در امتداد ساحل غربی Cypress Creek تا Point Atkinson قرار داشت و سریعا این منطقه از درختان پاک‌سازی شد. زمین بزرگ‌تر از خیابان 22ام به سمت شرق تا رودخانه‌ی Capilano River و به سمت شمال تا سرچشمه‌ی نهر Brothers Creek گسترده بود. کمپ اصلی مودی که در Ambleside قرار داشت، تا دهه‌ی 1880 فعال بود. 
1872: جیمز بلیک به اولین مالک غیر بومی در وست ونکوور تبدیل شد. او 160 جریب زمین در هر طرف Lawson Creek (خیابان 17ام) را با استفاده از قانون pre-emption (فروش با قیمت پایین به افرادی که قصد سکونت و کشاورزی داشتند) خریداری کرد. 
1873: جان توماس (Navvy Jack)، کسی که با نوه‌ی رهبر بومیان اسکوامیش (کاپیلانو) ازدواج کرد، سهم 50 درصدی خود از هتل Granville Hotel را فروخت و حق تقدم (pre-emption) زمین بلیک را تصاحب کرد و برای همسرش ملکی ساخت. 
1874: آرتور فینی در تاریخ 4 می ساخت و ساز فانوس دریایی چوبی را در Point Atkinson آغاز کرد. 
چراغ فانوس Point Atkinson در ژانویه رسید و در ماه مارس اولین نگهبان آن، ادوین وودوارد، با حقوق سالانه 800 دلار مشغول به کار شد. ویلیام ایتون اولین حق تقدم خرید (pre-emrtion) در Bowen Island را به دست آورد. 
1876: اولین فرزندان ساکنین وست ونکوور به دنیا آمدند. کریستین توماس در Navvy Jack Point و جیمز اتکینسون وودوارد در Point Atkinson. 
1877: جوزیاس چارلز هیوز با استفاده از قانون حق تقدم (pre-emption) 121 جریب زمین را در Ambleside (قلمروی بین ملک بلیک و منطقه‌ی محافظت شده‌ی Capilano Indian Reserve) خریداری کرد. 
آیزاک فیشر، بانکداری در New Westminster مدعی شد که حق تقدم (pre-emption) خرید و بهره‌برداری معدنی از زمینی در Whytecliff را به دست آورده است.  
1882: دولت بریتیش کلمبیا امتیازهای حق تقدم (pre-emption) در خرید ملک را تعلیق کرد و حق تقدم‌هایی که عمران و آبادانی‌های لازم در آن انجام نشده بود، لغو نمود. علت این تصمیم آن بود که از خرید و فروش زمین تا زمان تعیین محل ترمینال راه آهن جلوگیری شود. 
1885: آقای توماس (Navvy Jack) اولین کسی بود که از وست ونکوور به ونکوور برای کار رفت و آمد می‌کرد. او برای رفت و آمد از محل اقامت خود در اسکله‌ی وست ونکوور به ونکوور از یک قایق پارویی استفاده می‌کرد. 
1886: ترمینال راه آهن تاسیس شد و در ماه آوریل City of Vancouver به صورت رسمی ایجاد شد. 
در روز سیزدهم جون، تمام بخش‌های غربی Hastings Mill سوخت و با خاک یکسان شد. سریعا خط ساحلی وست ونکوور خریداری (pre-empted) شد. دلیل استقرار مهاجران اولیه در امتداد آب، وابستگی آن ها به آب و عدم دسترسی از طریق خشکی بود. یک گروه نقشه برداری از جاده، نخستین پاکوب را از Capilano تا Eagle Harbour ایجاد کردند. اما این مسیر به سرعت توسعه پیدا کرد. ساخت و ساز اولین سد Capilano Dam شروع شد. 
اولین کسانی که با استفاده از قانون pre-emption در وست ونکوور ملک خریدند عبارت بودند از: J.P. Hughes “Navvy Jack” Thomas J.R. Chapman J. McCormack A.N.C. King P.A. Allen Stan James Murray Thain Peter Larson Ed Collett Nils Frolander Capt. Westerlunder A. Nelson Capt. Alcock Richard Gosse J.C. Wilson. عدم دسترسی به زمین تا سال 1891، انگیزه خرید را از بین برد. 

1890:  واحد تجاری Canessas Fish Smokehouse فعالیت خود را در جزیره‌ی Eagle Island آغاز کرد.
1891: ناحیه‌ی City of North Vancouver ایجاد شد که کل وست ونکوور امروزی را در بر می‌گرفت. 
وعده‌ی ساخت یک جاده به بندر Eagle Harbour باعث افزایش فعالیت‌های خرید و فروش زمین شد. یک سندیکا به رهبری شرکت زغال Burrard Inlet Coal Co فروش واحدهای مسکونی در شهر City of Newcastle را تبلیغ می‌کرد.

در گذشته از این نام برای توصیف وست ونکوور استفاده می‌شد. این شرکت همچنین ادعا کرد که منابع سرشار زغال سنگ در منطقه وجود دارد. مانند اکثر برنامه‌های آن زمان، این پروژه و همچنین طرح پیشنهادی ساخت جاده لغو شد. رکود شدید اقتصادی در دهه‌ی 1890 باعث از بین رفتن فعالیت‌های خرید و فروش زمین (land speculation) شد. 
1892: در یک تلاش برای جذب مهاجران، نورث ونکوور جهت ساخت یک جاده یا ریل راه آهن از Deep Cove تا Eagle Harbour مذاکراتی برای وام (40,000 دلار ، 50 ساله با نرخ بهره‌ سالیانه 8%) انجام داد.  
14 سال طول کشید که این جاده به وست ونکوور متصل شود. جی سی کیث، کسی که وام را قبول کرده بود، نام خود را بر روی این جاده نهاد. 
1893: اولین مدرسه در Bowen Island آغاز به کار کرد. آقای ویلیام آچسون با ماهی 50 دلار استخدام شد تا به تدریس بپردازد. 
1897: کارخانه‌ی کنسروسازی Whiteside and Burnham Cannery در اسکله‌ی Eagle Harbour در محل کارخانه‌ی نیمه تمام August Nelson ساخته شد. 
این کارخانه تا سال 1918 به فعالیت خود ادامه داد. جان کتس سرویس حمل و نقل کشتی به جزیره‌ی Bowen Island را مدیریت می‌کرد.
1898: کارخانه‌ی کنسروسازی Defiance Cannery در Sandy Cove ایجاد شد. این کارخانه در دهه‌ی 50 توسط چندین مالک اداره می‌شد. 
این مکان اکنون به یک مرکز تحقیقات علوم شیلات (Fisheries Research Station) تبدیل شده است. فرانسیس دبیلیو ام کالفیلد جریبی زمین را در اطراف Skunk Cove از بالفور کر خریداری کرد.

کر این زمین را از نیلسون فرولاندر (کسی که برای اولین بار با استفاده از قانون pre-emption این زمین را تصاحب کرده بود) خریده بود. آقای کر به کاپیتان‌های کشتی (Pilot Boat Captains) اجازه داد در خارج از Cove یک ساختمان مخصوص ملوانان (Pilot House) بنا کنند. کالفیلد از ملوانان ماهانه 1 دلار به عنوان اجاره دریافت می‌کرد تا هیچ ادعایی مبنی بر مالکیت زمین نداشته باشند.  

1902: تعداد اندک ساکنان اولیه در وست ونکوور
برخی از این ساکنان با عرضه‌ی محصولات کشاورزی به شاغلین کارخانه‌ی چوب بری در Moodyville در نورث ونکوور امرار معاش می‌کردند. بقیه‌ی ساکنان در کارخانه‌ی کنسروسازی Great Northern Cannery به فعالیت مشغول بودند (با اینکه کار فصلی بود و اکثر کارمندان به صورت موقت کار می‌کردند). سایر افراد فقط به دلیل لذت بردن از زیبایی و آرامش کاتیج‌های تفریحی خود در این منطقه زندگی می‌کردند. 

1905: حکم فروش اموال جان توماس (Navvy Jack) به دلیل عدم بازپرداخت وام 1320 دلاری خود صادر شد. سپس J.C. Keith آن ملک را خریداری کرد. خط لوله‌ی  8 مایلی انتقال آب (و الوار) به Capilano تکمیل شد. 
1906: در ماه نوامبر جان لاوسن ملک جان توماس را از J.C. Keith خریداری کرد. 
در ششم دسامبر، لاوسن بخشی از ملک جدید خود در اسکله را به کارخانه‌ی McNair Timber Co. Ltd برای بار انداز راه آهن و نگهداری از الوارها در آب اجاره داد. اجاره‌ی سالانه 35 دلار بود. در زیر تصویری از آقای لاوسن را مشاهده می‌کنید.

1907: کارخانه‌ی McNair-Fraser Lumber Co راه‌آهنی ساخت که از اسکله‌ی خیابان شانزدهم در شمال شرقی تا وسط 1200 block Inglewood امتداد داشت و به نزدیکی خیابان یازدهم (جایی که به شمال می‌پیچید) می‌رسید و سپس در یک مسیر منحنی‌وار به شمال شرقی کشیده می‌شد و از نهر Brothers Creek می‌گذشت. 

در آنجا دو کمپ وجود داشت. کمپ پایینی نزدیک خیابان یازدهم و کمپ بالایی 1 مایل از آن فاصله داشت. کمپ پایینی دارای یک اصطبل بزرگ، آشپزخانه و خوابگاه بود. اما کمپ بالایی یک فروشگاه آهن آلات، 3 خوابگاه و یک ساختمان داشت که شامل آشپزخانه، انبار و سالن غذاخوری بود. 

1907: دولت استانی زمین‌ها را قطعه‌بندی کرد به طوری که هر یک مایل یک خیابان داشته باشد. 
برعکس قطعه‌بندی انجام شده در Caulfeild و British Property، خطوط بر اساس نقشه توپوگرافی نبودند. بنابراین بسیاری از خیابان‌ها به جای اینکه از وضعیت جغرافیایی تبعیت کنند، مستقیم به سمت بالا می‌رفتند که در نتیجه شیب‌های تند و بستر مساعدی برای سیل داشتند. 
1908: شرکت McNair-Fraser Lumber Company برای حل مشکل تپه‌های شیب‌دار وست ونکوور به ماشینی بهتر از لوکوموتیو نیاز داشت تا حمل و نقل را تسهیل بخشد. بنابراین، این شرکت یک موتور کابلی ویژه به نام "Walking Dudley" خریداری کرد. 
این ماشین در روز 4 بار رفت و آمد می‌کرد و روزانه 10 ساعت از آن استفاده می‌شد. در هر بار، 10 تا 16 تنه‌ی درخت را حمل می‌کرد. اولین مراسم کلیسای Presbyterian and Methodist Church در خانه‌ی جان لاوسن برگزار شد. 

1909: جان لاوسن توسعه‌ی منطقه‌ی Hollyburn (در نزدیکی اسکله) را آغاز کرد.
سرویس‌دهی کشتی‌ها بین West Vancouver و Vancouver harbor آغاز شد. همچنین، یک کشتی به صورت روزانه از ونکوور به Bowen Island سرویس‌دهی می‌کرد. یک کارخانه‌ی دینامیت‌سازی در جزیره‌ی Bowen Island افتتاح شد. تعدادی انفجار ناخواسته باعث شد تا دادگاه پیشنهاد دهد که کتاب قوانین و دستورالعمل‌ها به زبان چینی نیز چاپ شود. زیرا کارگران چینی توانایی خواندن هشدارها و دستورالعمل‌ها به زبان انگلیسی را نداشتند. 
1910: شورای North Vancouver District Council یک اسکله به مبلغ 9000 دلار در Hollyburn (خیابان هفدهم) ساخت. وضعیت قرارگیری اسکله برای قایق‌ها نامناسب بود. همچنین این اسکله ارتفاع بسیار کمی داشت و تا آب‌های پر عمق امتداد نیافته بود.

با وجود این مشکلات، قایق‌ها همچنان در سال‌های 1909 تا 1912 از آن استفاده کردند. این اسکله به یک جاذبه برای توریست‌ها و ماهی گیران جوان تبدیل شد. پایه‌های کلیسای Presbyterian Church در منتهی الیه جنوب شرقی خیابان هجدهم و Marine Drive ساخته شد. در 24 آوریل، آتش سوزی دو روزه کمپ بالایی کارخانه‌ی McNairs را با خطر مواجه کرد. 
1911: برپا کردن چادرها و ساخت کاتیج‌های تابستانی در سواحل وست ونکوور 
خانم ماری رید از انتاریو به وست ونکور نقل مکان کرد تا به 14 دختر و پسر مدرسه‌ای تدریس کند. این دانش آموزان 5 تا 14 سال سن داشتند. قبل از اینکه او به منطقه بیاید، بچه‌ها مجبور بودند از جاده‌ی Keith Road به نورث ونکوور بروند.

پیش از تکمیل کلیسای Presbyterian Church، مراسم کلیسا به صورت موقت در یک چادر برگزار می‌شد. اما در یک روز برفی، به دلیل بارش زیاد، چادر فروریخت. بنابراین، یک ساختمان مستحکم‌تر و موقتی باید ساخته می‌شد. برای تامین هزینه‌ی ساختمان جدید، تصمیم گرفته شد که ساختمان به عنوان مدرسه به آموزش و پرورش اجاره داده شود. 
1912: وست ونکوور به یک ناحیه‌ی شهرداری جدا تبدیل شد. جداسازی نورث ونکوور و وست ونکوور به صورت مسالمت آمیز انجام شد. حتی زمانی که شرایط مورد بحث قرار گرفت، شورای ساحل شمالی یک آیین‌نامه‌ای تصویب کرد که بر اساس آن مبلغ 100,000 دلار به بهبود جاده Keith Road و ساخت Marine Drive اختصاص یافت.

چارلز نلسون به عنوان اولین شهردار انتخاب شد و اولین ساختمان شهرداری با مبلغ 3500 دلار تاسیس شد. در زمان جدایی، وست ونکوور 156,000 دلار از بدهی 54,300,000 دلاری نورث ونکوور را به عهده گرفت (برای یک جمعیت 70 نفره مبلغ زیادی است). از این وام برای توسعه و ارائه‌ی خدمات استفاده شد.

در انتهای سال 1912 جمعیت مدرسه به 44 نفر رسید. شورا سعی می‌کرد صنایعی مانند چوب بری و کنسرو سازی را ترویج دهید. هتل Clachan توسط خواهران استیونسون در بخش شرقی خیابان 25ام و اسکله ساخته شد. دیوید راجرز در در بالای کمپ بالایی McNairs یک کارخانه‌ی چوب بری ایجاد کرد و مسیر ماشین Walking Dudley برای خدمت رسانی به کارخانه تا آنجا امتداد یافت. 
1912: اولین فانوس دریایی در Point Atkinson تخریب شد و به جای آن یک پل جدید تاسیس شد. 
Col. Wm. P. Anderson رییس هئیت Dominion Lighthouse Board یک پل 6 وجهی بتنی به ارتفاع 65 فوت طراحی کرد که شامل 6 دیوار پشتیبان بود که ارتفاع آن از سطح دریا به 108 فوت می‌رسید. 

مشاور املاک خوب در کانادا برای دریافت مشاوره جهت خرید یا سرمایه گذاری ملک

1913: ساختمان Conservative Hall در Dundarave ساخته شد
اولین کلاس برای آموزش بچه‌ها در ساختمان Conservative Hall تشکیل شد که خانم مک‌کی مدیر آن بود. آن‌ها در سال 1918 به یک مدرسه‌ی دو کلاسه در مرکز West Vancouver Care Centre نقل مکان کردند.

یک مدرسه‌ی دو کلاسه به نام Hollyburn ساخته شد که خانم لیلین اسمیت مدیر آن شد. در جولای ferry service به نزدیکی خیابان چهاردهم منتقل شد. جایی که یک اسکله‌ی جدید، باربری، و دفتر تهیه‌ی بلیط ساخته شد (امروزه دفتر تهیه‌ی بلیط با عنوان Ferry Building Gallery شناخته می‌شود). اولین کلیسای St. Stephens Church ساخته شد.

کمپل و اوکانر یک کارخانه چوب‌بری در خیابان سوم و Mathers افتتاح کردند. اف دبلیو کاردینل یک کارخانه‌ی ساخت پوشش سقف (shingle mill) در خیابان 27ام و Marine ساخت.
1913: اولین تلفن در وست ونکوور (toll station)
1914: اولین تابلوی تلفن با 35 تلفن مغناطیسی که در دفتر معاملات املاک جان لاوسن قرار گرفت

1914: شرکت Pacific Great Eastern سرویس خود را برای اولین بار در تاریخ یکم ژانویه 1914 شروع کرد و مسافران را به Dundarave رساند. 
در دوم ژانویه قطار در خیابان 24ام از ریل خارج شد. در Dundarave یک اسکله ساخته شد تا سامانه‌ی حمل و نقل برای کسانی که در منطقه زندگی می‌کنند فراهم شود. کارخانه‌های McNair and Fraser Lumber Co فعالیت خود را متوقف کردند. شرکت Hollyburn Lumber Company یک کارخانه در خیابان چهاردهم و Fulton افتتاح کرد. 
1915: جاده‌ی Marine Drive به Caulfeild به صورت رسمی افتتاح شد. 
1916: از اسکله‌ی Dundarave که در سال 1914 ساخته شده بود، زیاد استفاده نمی‌شد و بهره‌مندی از آن متوقف شد تا از یک سامانه‌ی اتوبوس رانی استفاده شود. 
خدمات اتوبوس رانی در خیابان 25ام آغاز شد و اتوبوس که گنجایش 12 نفر را داشت هر ساعت حرکت می‌کرد.
1917: تهیه‌ی چوب همچنان صنعت بزرگی بود که 7 اپراتور (کارخانه) و چند پیمانکار کوچک داشت که کارخانه‌های shingle mills ،lumber mills و مناطق عملیاتی چوب بری را در وست ونکوور تاسیس کرده بودند. 
1917: یک تلفن‌خانه با 65 تلفن مغناطیسی در خیابان 1718 Marine Drive افتتاح شد. 
1918: شورا تصمیم گرفت که در خلیج Horseshoe Bay ،Copper Cove و Fisherman’s Cove حقوق زمین‌های کنار ساحل را به دست آورد. 
شورا می‌خواست مناطق نزدیک ساحل را کنترل کند و با مشکل مصادره‌ی خانه‌های ساخته شده مواجه بود. یک نهر چوبی به طول 10877 فوت ساخته شد. این نهر چوبی از شرکت‌های  McNair و Fraser Lumber Co در Hollyburn Ridge تا ایستگاه قطار P.G.E. Station در Sharon Drive امتداد داشت. در زیر تصویری از کمپ این شرکت‌ها را مشاهده می‌کنید.

1918-1920: با افتتاح مدارس Cypress Park School و 22nd Street School (یا Pauline Johnson) تعداد مدارس افزایش یافت. 
1919: West Vancouver Courier (اولین روزنامه‌ای که به صورت منظم منتشر می‌گردید) ایجاد شد و تا سال 1921 به فعالیت خود ادامه داد. 
1921: مدرسه‌ای یک کلاسه در یک خانه‌ی اجاره‌ای در منطقه‌ی Whyte Cliff افتتاح شد. 
1922: معرفی الکتریسیته. پیش از آن از زغال، چراغ نفتی و اجاق هیزمی استفاده می‌شد. 
1924: تلفن‌ها از مغناطیسی (magneto) به دستی (manual) تبدیل شدند. تعداد تلفن‌ها به 418 افزایش یافت. 
1925: کلیسای جدید St. Stephens ساخته شد. 
کلیسای قدیمی به ساختمانی تبدیل شد که برنامه‌های اجتماعی و خیریه‌ی کلیسا را اداره می‌کرد. فعالیت‌های چوب بری اندکی ادامه یافت که باعث پاک‌سازی منطقه از درختان شد. سه فرد اسکاندیناویایی که از چوب بری‌های متروکه (logging bunkhouses) به عنوان خوابگاه استفاده می‌کردند، ورزش اسکی در کوهستان Hollyburn Mountain را آغاز کردند.

درختان مناطق اطراف خوابگاه‌ها قبلا بهره‌برداری شده بود. در نتیجه مکان باز و مناسبی برای اسکی ایجاد شده بود. در پاییز 1926 این کابین‌ها به کمپ اسکی در First Lake منتقل شدند. همچنین در بخش شرقی First Lake یک سکوی پرش ساخته شد. 
1926: شورا Town Planning Act و آیین نامه‌های طرح تفضیلی را طرح کرد تا یک منطقه‌ی مسکونی با کیفیت و به دور از صنایع بزرگ ایجاد شود. 
وست ونکوور به یک منطقه‌ی مسکونی تبدیل شد. کتابخانه از ساختمان قدیمی در Gemmill’s Drug Store در گوشه‌ی خیابان چهاردهم و Bellevue، به یک ساختمان مدرن‌تر در گوشه‌ی خیابان چهاردهم و Marine منتقل شد. تئاتر Hollyburn Theatre افتتاح شد که 5 نمایش متنوع و یک نمایش جنگی بزرگ با عنوان The Dark Angel داشت. یک کارخانه‌ی بزرگ shingle mill تخریب شد تا فضای کافی برای احداث مدرسه‌ی Inglewood School ایجاد شود. 
1927: زمین گلف Gleneagles Golf Course افتتاح شد. باشگاه Hollyburn Pacific Ski Club تشکیل شد. 

دبیرستان Inglewood School در وست ونکوور افتتاح شد. اولین ساختمان آپارتمانی در وست ونکوور با نام Appleton Court ساخته شد. بخش غربی ساختمان کنونی West Vancouver Municipal Hall در این ملک قرار دارد (در خیابان هفدهم و Esquimalt). 
1931: شرکت British Pacific Properties Limited ایجاد شد. 
خانواده‌ی Sewell به خلیج Horseshoe Bay نقل مکان کردند تا کسب‌وکار اجاره‌ی قایق را راه‌اندازی کنند. اولین جشن May Day در وست ونکوور برگزار شد و پگی بارکر به عنوان اولین ملکه انتخاب شد. برگزاری این جشن تا سال 1973 ادامه داشت. 
1938: برای خدمت رسانی به 52 مشتری در مناطق Caulfeild و Horseshoe Bay یک تلفن‌خانه‌ی جدید در خیابان Marine Drive 6093 افتتاح شد. 
1950: کتابخانه‌ی West Vancouver Memorial Library در 11 نوامبر 1950 در محل فعلی آن افتتاح شد. 
1958: مرکز تفریحی West Vancouver Recreation Centre در خیابان 22ام و Marine Drive باز شد. 
1963: ورزشگاه Ice Arena ساخته شد. 
1964: ساختمان جدید شهرداری (West Vancouver Municipal Hall) در 20 نوامبر 1964 در خیابان 75017th Street افتتاح شد. 
1977: گسترش ساختمان West Vancouver Memorial Library کامل شد و بخش‌های جدید به صورت رسمی در 14 نوامبر 1977 افتتاح شد. 
1979: در 23 جولای 1979 از روپرت ای هریسون در روز بازنشستگی‌اش بعد از 42 سال فعالیت در شهرداری وست ونکوور تقدیر شد. او 36 سال از سال‌های فعالیت خود را به عنوان Municipal Clerk خدمت کرد. 
1980: در 30 آوریل 1980، تشکیل انجمن West Vancouver Historical Society با هدف حفظ میراث تاریخی وست ونکوور برای آگاهی بخشی همه شهروندان وست ونکوور امضا شد. 
1981: افتتاح مرکز West Vancouver Seniors Centre در خیابان 21ام و Marine Drive. این مرکز در سال 1981 جایزه‌ی Canadian Architects’ Award of Excellence و در سال 1985 برنده‌ی جایزه‌ی Canadian Parks and Recreation Association Facility Excellence Award شد. 

1985: مذاکرات با بومیان اسکوامیش انجام شد تا امکان توسعه‌ی Ambleside Park و Centennial Seawalk فراهم شود. 
احیای Horseshoe Bay امضا شد.
1987: منطقه‌ی District of West Vancouver هفتاد و پنج سالگی خود را جشن گرفت. 
1994: در یکم جولای 1994 خانه‌ی Gertrude Lawson House به عنوان موزه‌ی Municipal Museum and Archives افتتاح شد. 
از طریق همکاری با شرکت BC Rail، حفاظت از زمین‌های در امتداد Seaview Walk برای توسعه‌ی امکانات تفریحی به واقعیت تبدیل شد. 
1994: Point Atkinson به دلیل نقش مهمی که در ناوبری و نجات تجارت دریایی بریتیش کلمبیا دارد، به عنوان یک منطقه‌ی تاریخی ملی تعیین شد. 
1995: مرکز Expanded Seniors’ Centre افتتاح شد. در نظرسنجی مردمی در سال 1995، سازمان شهرداری 97% رضایت مردمی را به خود اختصاص داد. 

1996: در تاریخ 31 می 1996، سرویس نگهداری از فانوس دریایی در Point Atkinson پایان یافت و این ایستگاه به پنل‌های خورشیدی و باطری‌هایی مجهز شد تا انرژی لازم برای به کار انداختن یک چراغ دریایی چرخان و آژیرهای خطر اعلام مه گرفتگی را تامین کند. 
آژیرها دو سال بعد به طور کامل حذف شدند. 
1997: دادگاه West Vancouver Court House به صورت رسمی با نورث ونکوور یکی شد و به آن ناحیه منتقل شد. 
ناحیه‌ی وست ونکوور برنده‌ی جایزه‌ی Communities In Bloom Award شد. 
1999: مشکلات توسعه‌ی BC Ferries و Horseshoe Bay افزایش یافت. 
برنامه‌ی توسعه‌ی امکانات تفریحی مطرح شد.
2000: جشن هزاره با تکمیل پروژه‌های Millennium Clock و Millennium Tree
2010: از تاریخ 12 تا 28 فوریه‌ی 2010، مسابقات اسنوبردینگ و اسکی آزاد المپیک زمستانه در کوهستان Cypress Mountain برگزار شد. 
2010: گرامی‌داشت پل Lions Gate Bridge به عنوان یک مکان تاریخی ملی در 23 می 2010 برگزار شد.

به نظر شما رشد قیمت و آینده وست ونکوور چگونه خواهد بود؟ نظرات خود را در قسمت نظرات پایین صفحه برای ما ارسال کنید. 

آیا به نظر شما با توجه به شرایط کنونی بازار، رشد قیمت وست ونکوور در آینده چگونه است؟ و اصولا خرید خانه، سرمایه گذاری بهتری است یا آپارتمان؟ خوشحال می‌شویم نظر خود را در پایین همین صفحه با ما و سایر خوانندگان در میان بگذارید.

این مقاله برای ارایه نکات مفید و بر اساس تجربیات شخصی و مشاهدات مشتریان و دوستان من نوشته شده است. هدف از اشتراک‌گذاری آن، کمک به جامعه فارسی‌زبان برای داشتن یک فرایند مهاجرتی آسان‌تر است. تخصص من در زمینه املاک ونکوور (خرید، فروش و سرمایه گذاری) است.

شاد و پیروز باشید

محسن صانعی

(راه‌های ارتباط با ما)